De meeste Nederlanders zijn de weg kwijt. Dat is niks nieuws, ze waren de weg al kwijt toen ze ooit dachten dat hutspot een lekker gerecht was. En nu zijn ze ‘m ook politiek gezien helemaal kwijt. Waar ze vroeger misschien nog wel wisten waar ze op stemden – al was het maar omdat de partijleider een leuk kapsel had – zijn ze nu massaal in de war. Niet zo gek, want het politieke landschap lijkt tegenwoordig meer op een zandbak vol hyperactieve peuters die met veel enthousiasme op elkaar inbeuken. En niemand heeft door dat ze zand happen.
Na de vorige verkiezingen dacht iedereen dat alles eindelijk opgelost zou worden. PVV aan de macht? Hup, probleem weg. Want natuurlijk gaat één partij met een paar oneliners en wat gemekker de hele boel even op de rit krijgen. De zorg? Binnen een week geregeld. De huizencrisis? Opgelost. De files? Ach, geen probleem, we vliegen straks allemaal met drones naar ons werk. Ja, Nederland dacht echt dat ze een gouden ticket hadden getrokken naar een utopie. Maar goed, de meeste Nederlanders kunnen ook een IKEA-kast niet in elkaar zetten zonder de helft van de schroeven over te houden, dus wat verwacht je?
Het probleem is dat iedereen altijd verwacht dat er een “oplossing voor alles” uit de lucht komt vallen, maar ze vergeten dat politici mensen zijn die vaak nog geen oplossing kunnen vinden voor hun eigen haarstijl. De PVV wint groots, en wat gebeurt er? Helemaal niks. Niet eens een beetje spektakel. Geen vuurwerk. Geen grote aankondigingen van “We gaan het fixen.” Gewoon, hetzelfde gezemel als altijd. Je kunt een paard naar de waterplas leiden, maar je kunt ‘m niet dwingen om het zinkende schip van Nederland te repareren. Zoiets.
Na de vorige verkiezingen dacht iedereen dat alles eindelijk opgelost zou worden. PVV aan de macht? Hup, probleem weg. Want natuurlijk gaat één partij met een paar oneliners en wat gemekker de hele boel even op de rit krijgen. De zorg? Binnen een week geregeld. De huizencrisis? Opgelost. De files? Ach, geen probleem, we vliegen straks allemaal met drones naar ons werk. Ja, Nederland dacht echt dat ze een gouden ticket hadden getrokken naar een utopie. Maar goed, de meeste Nederlanders kunnen ook een IKEA-kast niet in elkaar zetten zonder de helft van de schroeven over te houden, dus wat verwacht je?
Het probleem is dat iedereen altijd verwacht dat er een “oplossing voor alles” uit de lucht komt vallen, maar ze vergeten dat politici mensen zijn die vaak nog geen oplossing kunnen vinden voor hun eigen haarstijl. De PVV wint groots, en wat gebeurt er? Helemaal niks. Niet eens een beetje spektakel. Geen vuurwerk. Geen grote aankondigingen van “We gaan het fixen.” Gewoon, hetzelfde gezemel als altijd. Je kunt een paard naar de waterplas leiden, maar je kunt ‘m niet dwingen om het zinkende schip van Nederland te repareren. Zoiets.
En nu is iedereen in de war.
“Wie is er verantwoordelijk?” roept men. Alsof het uitmaakt wie er verantwoordelijk is, want uiteindelijk wordt de verantwoordelijkheid toch altijd weer doorgeschoven. “Ja, maar zij hadden eerst moeten…!” Of: “Nee, als zij nou eens hadden…!” Het is als een slecht huwelijk waar niemand de ruzie wil oplossen, maar iedereen wel met modder blijft gooien. Ondertussen zitten wij, de brave burgers, ernaar te kijken alsof we naar een slechte soap op RTL 4 zitten te gluren, maar zonder de guilty pleasure.
Wat de Nederlanders ook vergeten, is dat veranderingen meestal betekenen dat alles nog meer in de soep loopt. Ze dachten dat de overwinning van de PVV de grote omwenteling zou brengen, maar eigenlijk is het gewoon meer van hetzelfde. De toekomst zou beter worden, zeiden ze. Maar wanneer is dat ooit zo gegaan? Politici beloven altijd gouden bergen, maar uiteindelijk sta je in de file voor een modderheuvel met een kapotte fiets. En ondertussen kijken ze je aan alsof het jouw schuld is dat je niet harder trapt.
Maar goed, de meeste Nederlanders blijven stug hopen. Ze blijven geloven in sprookjes, net als kinderen die in de tandenfee geloven, of volwassenen die denken dat je rijk wordt van crypto. Misschien dat bij de volgende verkiezingen alles echt wel goedkomt, of misschien staan we dan allemaal met een bord "zoek de uitgang" voor het Binnenhof. Want ja, uiteindelijk blijven we gewoon de weg kwijt, en dat is blijkbaar precies waar we willen zijn. Misschien omdat verdwalen makkelijker is dan een echte oplossing vinden.
“Wie is er verantwoordelijk?” roept men. Alsof het uitmaakt wie er verantwoordelijk is, want uiteindelijk wordt de verantwoordelijkheid toch altijd weer doorgeschoven. “Ja, maar zij hadden eerst moeten…!” Of: “Nee, als zij nou eens hadden…!” Het is als een slecht huwelijk waar niemand de ruzie wil oplossen, maar iedereen wel met modder blijft gooien. Ondertussen zitten wij, de brave burgers, ernaar te kijken alsof we naar een slechte soap op RTL 4 zitten te gluren, maar zonder de guilty pleasure.
Wat de Nederlanders ook vergeten, is dat veranderingen meestal betekenen dat alles nog meer in de soep loopt. Ze dachten dat de overwinning van de PVV de grote omwenteling zou brengen, maar eigenlijk is het gewoon meer van hetzelfde. De toekomst zou beter worden, zeiden ze. Maar wanneer is dat ooit zo gegaan? Politici beloven altijd gouden bergen, maar uiteindelijk sta je in de file voor een modderheuvel met een kapotte fiets. En ondertussen kijken ze je aan alsof het jouw schuld is dat je niet harder trapt.
Maar goed, de meeste Nederlanders blijven stug hopen. Ze blijven geloven in sprookjes, net als kinderen die in de tandenfee geloven, of volwassenen die denken dat je rijk wordt van crypto. Misschien dat bij de volgende verkiezingen alles echt wel goedkomt, of misschien staan we dan allemaal met een bord "zoek de uitgang" voor het Binnenhof. Want ja, uiteindelijk blijven we gewoon de weg kwijt, en dat is blijkbaar precies waar we willen zijn. Misschien omdat verdwalen makkelijker is dan een echte oplossing vinden.
Minister Fabel van Asiel & Migratie blijkt een complexe vrouw. Ondanks dat Twitter al een aantal jaren niet meer bestaat en inmiddels is omgedoopt tot het noodlijdende "X", lijkt minister Fabel van asiel en migratie nog steeds overtuigd te zijn van haar eigen gelijk. De minister is overigens ook in de overtuiging dat zij de personificatie is van het kabinetsbeleid is door haar recente uitspraak; "Ik ben beleid". Daardoor lijkt het beeld te onstaan van een instabiele en verwarde vrouw die tot alles in staat is om haar eigen stupiditeit te verhullen.
In haar zoektocht naar vernieuwend beleid heeft minister Fabel onlangs aangekondigd dat ze een revolutionaire methode heeft ontdekt om de asielcrisis op te lossen: beleidsmeditatie. “Als we allemaal diep genoeg ademhalen, verdwijnt de crisis vanzelf,” verklaarde ze met een serene glimlach tijdens een persconferentie. Haar ministerie werkt inmiddels hard aan het opzetten van verplichte mindfulness-sessies voor zowel ambtenaren als asielzoekers.
Critici zijn echter sceptisch en vragen zich af of 'zen' wel een duurzame oplossing is voor een probleem van deze omvang. Daarnaast maakt men zich ernsitge zorgen over welke gevolgen deze oplossing zal hebben voor het al bestaande stikstof probleem. Gevreest wordt voor nog meer acties van ontevreden boeren die op tractoren het rijden van 130 kilometer per uur onmogelijk zullen maken.
In haar zoektocht naar vernieuwend beleid heeft minister Fabel onlangs aangekondigd dat ze een revolutionaire methode heeft ontdekt om de asielcrisis op te lossen: beleidsmeditatie. “Als we allemaal diep genoeg ademhalen, verdwijnt de crisis vanzelf,” verklaarde ze met een serene glimlach tijdens een persconferentie. Haar ministerie werkt inmiddels hard aan het opzetten van verplichte mindfulness-sessies voor zowel ambtenaren als asielzoekers.
Critici zijn echter sceptisch en vragen zich af of 'zen' wel een duurzame oplossing is voor een probleem van deze omvang. Daarnaast maakt men zich ernsitge zorgen over welke gevolgen deze oplossing zal hebben voor het al bestaande stikstof probleem. Gevreest wordt voor nog meer acties van ontevreden boeren die op tractoren het rijden van 130 kilometer per uur onmogelijk zullen maken.
Ondertussen blijft de minister vol vertrouwen in haar aanpak. Ze heeft zelfs gesuggereerd dat ze overweegt haar autobiografie
te schrijven, met als titel "De Kunst van Het Zijn: Beleid en Ik". Volgens ingewijden beschrijft ze hierin haar diepgaande relatie met beleidsvorming, inclusief de momenten waarop ze en beleid één werden. Of het boek daadwerkelijk gaat bijdragen aan het oplossen
van de problemen, blijft vooralsnog een raadsel, maar insiders fluisteren dat de eerste druk al is uitverkocht in de Haagse boekhandels.
te schrijven, met als titel "De Kunst van Het Zijn: Beleid en Ik". Volgens ingewijden beschrijft ze hierin haar diepgaande relatie met beleidsvorming, inclusief de momenten waarop ze en beleid één werden. Of het boek daadwerkelijk gaat bijdragen aan het oplossen
van de problemen, blijft vooralsnog een raadsel, maar insiders fluisteren dat de eerste druk al is uitverkocht in de Haagse boekhandels.
Ondanks de wisseling van de wacht in het Nederlandse kabinet zijn er dit najaar toch weer volop trekker-protesten op diverse plekken in het gehele land. Deze keer richten de ontevreden boeren zich op de diverse vogelsoorten die, zoals ieder najaar, weer massaal naar het warmere zuiden trekken. De boze boeren nemen het de dieren vooral kwalijk dat zij hiermee aangeven Nederland 'niet goed genoeg' te vinden. "We werken ons een slag in de rondte om het land groen te houden en dan komt er zo’n trekvogel en die scheert zomaar over de akkers heen, zonder ook maar een bedankje!" klaagt boer Henk, terwijl hij met zijn hooivork richting een nietsvermoedende zwerm ganzen zwaait.
Het is vooral de arrogantie van de vogels die kwaad bloed zet. "Kijk die kraanvogels nou," zegt boerin Geraldine verontwaardigd, terwijl ze met een blik die een pot augurken zou laten knappen, naar de lucht staart. "Doen ze net of ze het hier zo slecht hebben. Alsof wij niet dagelijks zorgen voor mooi gemaaide velden en vers water in de sloten." En dan nog die ooievaars! "Ze pikken hier hun kinderen op en vertrekken dan zonder blikken of blozen naar Spanje, alsof wij hen die gratis baby’s leveren zonder enige waardering terug te verwachten." De boeren voelen zich verraden, alsof ze te maken hebben met een stel toeristen die enkel de zon achterna gaan.
Het is vooral de arrogantie van de vogels die kwaad bloed zet. "Kijk die kraanvogels nou," zegt boerin Geraldine verontwaardigd, terwijl ze met een blik die een pot augurken zou laten knappen, naar de lucht staart. "Doen ze net of ze het hier zo slecht hebben. Alsof wij niet dagelijks zorgen voor mooi gemaaide velden en vers water in de sloten." En dan nog die ooievaars! "Ze pikken hier hun kinderen op en vertrekken dan zonder blikken of blozen naar Spanje, alsof wij hen die gratis baby’s leveren zonder enige waardering terug te verwachten." De boeren voelen zich verraden, alsof ze te maken hebben met een stel toeristen die enkel de zon achterna gaan.
De onbeschaamdheid van deze vogels lijkt geen grenzen te kennen. Neem nou de spreeuwen, die in oktober met z'n allen als een stelletje overgeorganiseerde luchtacrobaatjes alvast voorsorteren boven de boerderijen. "Grote bekken, die spreeuwen," bromt boer Jan, terwijl hij zijn pet diep over zijn ogen trekt. "Eerst komen ze hier, vreten de bessen kaal en dan scheren ze, zonder pardon, in perfecte formaties weg richting Zuid-Frankrijk. Geen 'dank je wel', geen ansichtkaartje, helemaal niks." De boeren staan erbij en kijken ernaar, terwijl ze zich afvragen hoe het zover heeft kunnen komen dat zelfs de dieren geen enkel gevoel van saamhorigheid meer tonen.
En natuurlijk, de boeren kunnen niet achterblijven. Dus wat gebeurt er? De tractoren worden massaal gestart, met als doel de lucht. Althans, figuurlijk dan. In plaats van barricades bij de snelwegen, worden er nu spandoeken tussen schuren gespannen met teksten als "Blijf bij ons, zwaluw!" en "Geen vlucht zonder vergunning!". En ergens, hoog in de lucht, kijkt een eenzame ooievaar even naar beneden, schudt zijn kop en besluit zonder een greintje schuldgevoel om toch maar naar het zuiden door te vliegen. Want ja, wie wil er nou in de regen staan als je ook aan de Spaanse kust een visje kunt vangen?
En natuurlijk, de boeren kunnen niet achterblijven. Dus wat gebeurt er? De tractoren worden massaal gestart, met als doel de lucht. Althans, figuurlijk dan. In plaats van barricades bij de snelwegen, worden er nu spandoeken tussen schuren gespannen met teksten als "Blijf bij ons, zwaluw!" en "Geen vlucht zonder vergunning!". En ergens, hoog in de lucht, kijkt een eenzame ooievaar even naar beneden, schudt zijn kop en besluit zonder een greintje schuldgevoel om toch maar naar het zuiden door te vliegen. Want ja, wie wil er nou in de regen staan als je ook aan de Spaanse kust een visje kunt vangen?
Een zelfrijdende Tesla heeft vanmiddag een nestje met hele lieve, jonge poesjes hartstikke dood gereden.
De dader is 4,5 uur na het ongeluk alsnog doorgereden omdat zijn batterij het had begeven en deze eerst weer moest worden opgeladen bij de dichtsbijzijnde laadpaal, twee straten verderop.
De eigenaresse van de hele lieve, jonge poesjes zegt enorm geschrokken te zijn en is nu enorm verdrietig omdat al haar hele lieve, jonge poesjes nu hartstikke dood zijn. "Ze zijn helemaal plat" vertelt de verdrietige vrouw, om daar vervolgens aan toe te voegen; "Hopelijk hebben ze nu rust en zijn ze in de dierenhemel".
De politie is nog op zoek naar de dader; een witte Tesla.
De dader is 4,5 uur na het ongeluk alsnog doorgereden omdat zijn batterij het had begeven en deze eerst weer moest worden opgeladen bij de dichtsbijzijnde laadpaal, twee straten verderop.
De eigenaresse van de hele lieve, jonge poesjes zegt enorm geschrokken te zijn en is nu enorm verdrietig omdat al haar hele lieve, jonge poesjes nu hartstikke dood zijn. "Ze zijn helemaal plat" vertelt de verdrietige vrouw, om daar vervolgens aan toe te voegen; "Hopelijk hebben ze nu rust en zijn ze in de dierenhemel".
De politie is nog op zoek naar de dader; een witte Tesla.
De bovenstaande tekening van de 17 jarige Kimberly laat het nog maar eens duidelijk zien; De aarde is zo plat als een pannekoek. Kimberly heeft zelf onderzoek gedaan en baseert haar conclusie op bronnen zoals YouTube, Instagram en TikTok. Ze wil haar bevindingen binnenkort graag delen met NASA als ze toch al in Amerika is met haar moeder voor vakantie. Op deze manier wil ze graag een constuctieve bijdrage leveren aan verder onderzoek.
